Przede wszystkim należy mieć na uwadze, ze pszenica powinna być uprawiana na glebach dobrych (średnie, ciężkie), które mają uregulowany odczyn w zakresie pH od 5,5 do 7,0 (gleby średnie niższy zakres, gleby ciężkie wyższy) i są zasobne w składniki pokarmowe. Regulacja odczynu umożliwia roślinie zbudowanie odpowiedniego systemu korzeniowego. Dobrze rozwinięty system korzeniowy zapewnia zarówno większą zimnotrwałość, jak i odporność roślin na suszę i choroby, a także dobre zaopatrzenie w N,P,K,Mg i inne składniki pokarmowe. Szczególnie ważne jest pokrycie potrzeb pokarmowych pszenicy względem azotu, gdyż składnik ten w głównym stopniu jest odpowiedzialny nie tylko za ilość ale i jakość ziarna.
W tych warunkach nawet wysokie nawożenie mineralne nie umożliwia pokrycia potrzeb pokarmowych pszenicy, gdyż roślina nie jest w stanie pobrać składników z gleby. Pszenica ozima często jest przedplonem buraków cukrowych i rzepaku tj. roślin o większych wymaganiach w stosunku do odczynu. Stąd też nawozy wapniowe powinno się stosować przed siewem pszenicy. W zależności od zasobności gleby w magnez (składnik ten między innymi zwiększa efektywność wykorzystania zaotu) zaleca się stosowanie nawozów tlenkowych lub tlenkowo-magnezowych, gdyż formy tlenkowe jako szybkodziałające mają przewagę nad formami węglanowymi, które należy stosować na glebach bardzo lekkich. Natomiast na glebach lekkich można stosować nawozy mieszane lub 2/3 zalecanej dawki w postaci nawozów tlenkowych. Przy czym, jak już wspomniano, pszenica jest rośliną gleb dobrych.
Należy również pamiętać, że stosując nawozy tlenkowe poza lepszym efektem odkwaszania ponosimy mniejsze koszty transportu i wysiewu tych nawozów, gdyż jako bardziej skoncentrowane wysiewa się je w mniejszych dawkach. Zabieg ten można wykonać zasadniczo w dwóch terminach tj. bezpośrednio po zbiorze rośliny przedplonowej, a następnie wykonać podorywkę (lub w inny sposób wymieszać nawóz z glebą) oraz jesienią przed orką siewną. Ważne jest, aby wapnowania nie łączyć z nawożeniem innymi składnikami pokrarmowymi, ponieważ dochodzi do ich strat np.: uwsteczniania fosforu.
Zawsze po wapnowaniu zaleca się dokładne wymieszanie wapna z glebą, a dopiero później stosowanie innych nawozów. Przy czym pomiędzy tymi zabiegami wskazana jest co najmniej czterotygodniowa przerwa. Gdy z różnych przyczyn nie zwapnowano pola przed siewem pszenicy to wyjątkowo na wiosnę, gdy objawy na roślinach wskazują, że odczyn jest zbyt niski (zahamowanie wzrostu, słabe ukorzenienie się i krzeiwenie) można zastosować niewielką ilość nawozu wapniowego (0,5-1,0t na hektar), lecz zawsze w formie węglanowej. Jednakże przy takim postępowaniu musimy liczyć się z większymi stratami azotu z nawozów mineralnych. Zatem decydując się na stosowanie wapna na wiosnę trzeba mieć świadomość, że wybieramy mniejsze zło.
Zapamiętaj!
- w "intensywnym" zmianowaniu, przykładowo z burakami, jęczmieniem i rzepakiem, pszenica jest rośliną przed siewem której trzeba zbadać odczyn i w razie potrzeby wykonać wapnowanie
- aby uzyskać szybki efekt odkwaszenia gleby należy stosować nawozy tlenkowe
- stosując wapno magnezowe w stanowiskach o niskiej zasobności w magnez zwiększamy efektywność nawożenia azotem
